Cold War (2018)

Film

‘Romantisch-drama’, ‘zwart-wit’ en ‘kijkhuis’. Dat zijn de kernbegrippen die je kunt loslaten op Cold War. Tijdens de European Film Awards sleepte deze film liefst vijf prijzen in de wacht, onder meer voor ‘beste film’ en ‘beste regie’. De Poolse regisseur Pawel Pawlikowski levert na Ida uit 2013 dus opnieuw een bewierookte film af.

Poolse Idols

Cold War begint met scènes die bij mij associaties opriepen met hedendaagse muziekprogramma’s als Idols en The Voice of Holland, maar dan in het Polen van vlak na de Tweede Wereldoorlog. Een groep jongeren doet auditie om deel te mogen uitmaken van een gezelschap dat dans combineert met volksliedjes. Zula is één van die jongeren. Zij wordt verliefd op pianist Wiktor, die de muziek voor het gezelschap arrangeert.

Wiktors dromen reiken verder en hij wil naar het Westen vluchten. Gaat Zula mee? Kunnen ze aarden in de nieuwe wereld die hen wacht? Zijn ze ook daadwerkelijk beter af dan bij gezelschap Mazurek, dat inmiddels veel bekendheid geniet? De relatie tussen Wiktor en Zula gaat met ups en downs; eigenlijk kunnen ze niet mét en niet zónder elkaar. Het zou kunnen dat de titel Cold War verwijst naar de innerlijke strijd die beide geliefdes voeren, maar deze slaat toch vooral op de periode waarin het verhaal zich afspeelt.

Scènes die er echt toe doen

De dialogen tussen de hoofdrolspelers zijn vaak kort, maar toch begrijp je als kijker wat Wiktor en Zula beweegt. Dat is een knap staaltje acteerwerk van Tomasz Kot en Joanna Kulig, maar komt ook doordat regisseur Pawlikowski zich heeft beperkt tot de scènes die er echt toe doen. De film duurt dan ook nog geen anderhalf uur. Met fraaie zwart-witbeelden krijg je bovendien een mooi beeld voorgeschoteld van verschillende plekken in Europa in de jaren na de Tweede Wereldoorlog en de sfeer die destijds heerste. Verder is er veel muziek.

Hoewel ik geen uitgesproken liefhebber ben van dit genre, heb ik me prima vermaakt met deze film. Ik moet daarbij wel opmerken dat ik Cold War in de bioscoop heb gezien. De mooie zwart-witbeelden en de muziek komen daar extra goed tot hun recht. Toch ga ik niet helemaal mee in de lof die deze film is toebedeeld. Ik heb eerlijk gezegd wel betere kijkhuis-films gezien. Vandaar mijn waardering met drie sterren, maar voor liefhebbers van dit genre zullen dat er waarschijnlijk vier of misschien zelfs wel vijf zijn.