Johnny English Strikes Again (2018)

Film

Het derde deel uit de Johnny English-reeks en voor mijn gevoel de episode die het meest in de buurt komt van de ideale parodie op een James Bond-film. Dat komt waarschijnlijk doordat er naast het spionageverhaal en de typische ‘Bond-girl’, óók nadrukkelijk een klassieke sportwagen aanwezig is. Grappig weetje is dat deze Aston Martin V8 Vantage een persoonlijk eigendom is van hoofdrolspeler Rowan Atkinson. Hij kocht de auto een paar maanden voordat de opnames van Johnny English Strikes Again begonnen.

Gevaarlijke hacker

Wie de eerste twee films heeft gezien weet dat Johnny English er niet zo goed op staat bij MI7. Toch moet de geheime dienst noodgedwongen wéér een beroep op hem doen. Er is een gevaarlijke hacker actief en alle dossiers van de geheim agenten liggen op straat. English is een van de weinige old school agenten die onder de radar is gebleven. Zijn spionnenhart gaat sneller kloppen als hij weer eens een missie mag uitvoeren. Samen met zijn trouwe helper Bough reist English naar Frankrijk, waar de cyberaanval zou zijn uitgevoerd.

Uiteraard klungelt English er weer op los, maar toch weet hij de computerservers te lokaliseren. Op zee nog wel. Probleem is dat het jacht Dot Calm toebehoort aan Jason Volta. Dat is nu net het computergenie dat de Engelse regering heeft aangeboden om alle hack-problemen op te lossen. English is er dus in geslaagd om een geliefde weldoener aan te wijzen als de voornaamste verdachte. De hulp uit onverwachte hoek komt dit keer van Ophelia Bhuletova, die namens de Russische geheime dienst ook onderzoek doet naar de hacker.

Even geduld

De titel Johnny English Strikes Again dekt de lading perfect, want deze derde film lijkt in veel opzichten op de eerdere delen. Het spionageverhaal stelt dan ook niet veel voor. English gaat vrij rechttoe rechtaan op zijn doel af en van een mysterie is nauwelijks sprake. Dat is geen ramp, want in deze films draait het om de humor. De lachspieren moeten echter geduld hebben, want het begin komt wat stroef op gang met veel flauwe humor. Tegen het einde wordt het gelukkig leuker, met als hoogtepunt de scène waarbij English op geheel eigen wijze een VR-bril uitprobeert.

Subtiel verwerkt in de film zijn de tegenstellingen tussen oud en nieuw. De old school agenten versus de moderne spionnen. English gaat analoog te werk. Dat heeft als voordeel dat hij buiten het zicht van de vijand blijft, maar ook dat hij via een muntjestelefoon contact moet opnemen met de geheime dienst… Dit soort subtiele humor bevalt mij persoonlijk beter dan de enorm flauwe grappen, maar goed. In deze derde Johnny English-film doet met Olga Kurylenko wederom een echte Bond-girl mee (zij speelde in Quantum Of Solace). Emma Thompson is van de partij als de wat wereldvreemde minister-president van de UK.

Meer verwacht

Drie films die met flinke tussenpozen – 2003, 2011 en 2018 – werden uitgebracht. Ik heb ze alle drie in redelijk korte tijd op Netflix bekeken. Voldeden ze aan de verwachtingen? Ja en nee. Het zijn films met veel flauwe grappen en een hoog Rowan Atkinson-gehalte. Dat had ik van tevoren wel zo gedacht. Toch had ik op een of andere manier méér verwacht van de verhalen. Die zijn telkens een beetje slapjes en niet heel boeiend. De eerste film uit de reeks vond ik zelfs ronduit matig, de andere twee konden er wel mee door.