Metallica S&M2 (2019)

Concert

Metallica blijft groots. Het is niet dat ik de muziek nog dagelijks luister, maar die conclusie trek ik na het zien van de registratie van het concert dat de band onlangs opnam met de muzikanten van San Francisco Symphony. Op 9 oktober was deze show te zien in ruim 3.000 bioscopen over de hele wereld. Alleen al vanwege deze aanpak vind ik de kwalificatie ‘groots’ niet meer dan terecht. En dan was het concert ook nog eens ontzettend goed.

Gewaagd

Twintig jaar geleden trad Metallica voor het eerst op met San Francisco Symphony. Dat was toen behoorlijk vooruitstrevend en het initiatief werd een groot succes. Geen gekke gedachte dus om een jubileumconcert te geven. Maar in mijn ogen toch ook best gewaagd, want de band staat in mijn beleving veel minder in the picture dan 20 jaar geleden het geval was. Mijn laatst gekochte album was bijvoorbeeld St. Anger uit 2003, dat ik op een paar nummers na niet overdreven goed vond. Daarna ging mijn focus toch vooral op het oudere werk, met als persoonlijk hoogtepunt The Black Album uit 1988.

Vooral uit (jeugd)sentiment bevond ik mijzelf op zaterdag 12 oktober in een bioscoopzaal in Leiden, waar het concert nogmaals werd vertoond. De opkomst viel niet tegen, zeker niet voor een zaterdagmiddag. Voordat de eerste muzieknoten de zaal in werden geslingerd, kregen we een introductiefilmpje voorgeschoteld. Daarin zien we dat een deel van de opbrengst gaat naar All Within My Hands, de foundation waarmee Metallica goede doelen ondersteunt. Daar worden de bandleden uitgebreid voor bedankt en zelf mogen ze vertellen wat een unieke ervaring dit tweede S&M-concert was. Op en top Amerikaans, zullen we maar zeggen.

Muziekstukken

Daarna over naar een uitzinnig Chase Center in San Francisco. Na een bombastische opening door het orkest gaat Metallica van start met het instrumentale nummer The Call of Ktulu. Waarmee meteen duidelijk is waarom juist Metallica met een orkest kan optreden. De band heeft veel lange nummers in het repertoire die zijn opgebouwd als muziekstukken. Met For Whom the Bell Tolls volgt één van de grootste klassiekers en is zowel band, orkest als (bioscoop)publiek warmgedraaid.

Voor wie de bandleden een tijd niet heeft gezien: de mannen zijn zichtbaar ouder geworden. Maar de energie en passie spatten er nog steeds vanaf. Iets wat trouwens ook geldt voor de orkestleden. Zo nu en dan krijg je een verdwaasde klassieke muzikant in beeld die zich lijkt af te vragen waar hij in godsnaam is beland, maar toch vormen metalband en orkest een prachtig geheel. De klassieke invloeden vormen wat mij betref écht een toegevoegde waarde, zoals ook al tijdens de eerste S&M bleek. Een bak herrie wordt een bak mooie herrie, zullen we maar zeggen.

The Outlaw Torn

Hoogtepunten van dit concert? Ik kreeg kippenvel tijdens de ode aan het in 1986 overleden bandlid Cliff Burton. Bassist Scott Pingel van San Francisco Symphony soleerde – op het einde bijgestaan door Metallica-drummer Lars Ulrich – het nummer (Anesthesia) Pulling Teeth van debuutalbum Kill ‘Em All, dat de Metallica-bandleden zichtbaar ontroerde. Ook prachtig: de uitvoering van The Unforgiven III, waarbij zanger James Hetfield slechts wordt ondersteund door het orkest. En persoonlijk was ik erg verheugd dat, naast de bekende klassiekers, ook The Outlaw Torn werd gespeeld. Een prachtig gelaagd nummer van het album Load.

Ik heb in ieder geval 160 minuten zitten genieten (want tijdens mijn bezoek bleef iedereen keurig op z’n plek). Wat mij betreft is dit concert verplichte kost voor iedere muziekliefhebber van het ruigere soort. De registratie zal ongetwijfeld op DVD verschijnen en is op termijn misschien ook wel te bekijken via een van de aanbieders van on demand televisie. En via YouTube zijn trouwens ook al losse nummers te vinden.