Rafiki (2018)

Film

Rafiki houdt de gemoederen in Kenia flink bezig. De film gaat over de liefde tussen twee jonge vrouwen en homoseksualiteit is bij wet verboden in het Afrikaanse land. Vrouwen horen te trouwen met een man en voor het huishouden te zorgen, is ook het traditionele beeld dat in de film wordt geschetst. De beginnende lesbische relatie tussen Kena en Ziki wordt dan ook niet geaccepteerd, zowel in de film zelf als daarbuiten. Rafiki werd in de ban gedaan door de Keniaanse filmkeuring en rechters moeten zich buigen over de vraag of de film in het land mag worden vertoond.

Roddels

Inmiddels ging Rafiki wel gewoon in première tijdens het filmfestival van Cannes en wordt ook elders in de wereld gedraaid. Bioscoopgangers kunnen zien hoe Kena en Ziki hun liefde voor elkaar ontdekken. Hoe ze daarnaast ook toekomstplannen hebben die verder gaan dan voor het huishouden zorgen. Hun dromen en met name hun gevoelens voor elkaar proberen ze voor de buitenwereld geheim te houden. Als dochters van twee rivaliserende politici in verkiezingstijd worden Kena en Ziki echter nauwlettend in de gaten gehouden. Het duurt dan ook niet lang voordat er vermoedens en roddels zijn over hun verboden liefde.

Hoop

Ondanks de vrolijkheid in het begin van de film heb je als kijker van begin af aan het gevoel dat het verhaal niet goed afloopt. In diverse scènes wordt duidelijk dat op homoseksualiteit een algeheel taboe rust. Met als toppunt een preek tijdens een kerkdienst waarin openlijk wordt gesproken van een zonde. Het liefdesverhaal draait inderdaad uit op een tragische confrontatie, maar toch is er aan het einde van de film een sprankje hoop. Dat is ook de boodschap die regisseur Wanuri Kahiu in interviews overbrengt: ze hoopt dat Rafiki eraan bijdraagt dat de Keniaanse wetgeving wordt aangepast.

Degelijke voldoende

Zover is het gezien de weerstand nog lang niet, maar Kahiu heeft in ieder geval voor elkaar gekregen dat er in Kenia flinke discussie op gang is gekomen over het onderwerp homoseksualiteit. Om heel eerlijk te zijn schuilt daarin wat mij betreft de grootste winst, want puur en alleen als film scoort Rafiki bij mij niet meer dan een degelijke voldoende. De sfeerbeelden zijn mooi, er is subtiele humor aanwezig en de liefde tussen de jonge vrouwen is aandoenlijk, maar het was al met al te weinig om mij met een verpletterende indruk de bioscoopzaal te doen verlaten.