Spartacus: Blood and Sand (2010)

Serie

Slaven die elkaar op leven en dood bestrijden in een arena, het is eigenlijk te walgelijk voor woorden. Toch hebben gladiatorengevechten altijd een mythische status gehad. In het Romeinse Rijk waren de arena’s vaak afgeladen vol en de legendarische film Gladiator uit 2000 heeft aangetoond dat we ook anno nu graag naar dergelijk gevechten kijken. Het vermoeden bestaat dat de gladiatorengevechten ooit zijn ontstaan ter ere van vooraanstaande overledenen; het bloed van de vechters zou hen kracht geven in hun leven na de dood. Het gladiatorenbestaan gaat naast krijgskunst over dapperheid en eer.

En we noemen hem Spartacus

Ook voor mij geldt Gladiator nog steeds als een van mijn favoriete films. Het is en blijft een groots en meelslepend spektakelstuk. Daarnaast lift de film mee op de sympathie die de mens van nature heeft voor de underdog. Zo is dat ook in de serie Spartacus, waarvan het eerste seizoen Blood and Sand is gedoopt. Een Thracische krijger raakt in conflict met een Romeinse legaat en wordt ter dood veroordeeld. Tegen de verwachting in overleeft hij echter in de arena. Om de legaat verdere schande te besparen, biedt Quintus Lentulus Batiatus aan de Thraciër op te nemen in zijn gladiatorenschool, in de verwachting dat hij alsnog zal sterven. Quintus noemt zijn aanwinst Spartacus.

Spartacus blijkt taaier dan gedacht en houdt zich ook staande in de gladiatorenschool. In plaats van zich te verzoenen met zijn lot is hij echter zo koppig om vijanden te maken, onder wie de geprezen kampioen Crixus. Toch weet Spartacus de gunst te winnen van Quintus, die belooft hem te herenigen met zijn vrouw Sura. Vanaf dat moment heeft Spartacus één doel: zoveel mogelijk gevechten winnen in de arena zodat hij samen met zijn vrouw weer in vrijheid zal leven.

Extreem bloederig

Tijdens de eerste aflevering viel mij op dat de makers van de serie zich bedienen van een hoop trucages. In de gevechten is dat nog wel te begrijpen, al zijn deze extreem bloederig en overdreven. Wat mij meer irriteerde waren de neppe achtergronden die in sommige scènes zijn gemonteerd, let maar eens op de heldere hemels. Zonde. Toch heb ik geen spijt dat ik ben blijven kijken. De serie zit namelijk vol met verrassende wendingen. Quintus is een machtswellusteling die er alles voor doet om in hoger aanzien te klimmen. Zijn Huis van Batiatus is vol bedrog en intrige. Al met al wordt het een bloederige soap, met fijne cliffhangers.

Ook mooi is de tegenstelling tussen Spartacus en Crixus. De een wil het gladiatorenbestaan zo snel mogelijk achter zich laten, terwijl de ander het een absolute eer vindt om in de arena te sterven. Fijn is ook de rol van de rechtvaardige gladiatorentrainer Doctore Oenomaus, die binnen de school weliswaar aanzien heeft maar uiteindelijk ook niet meer is dan een slaaf. De enige acteur die ik van tevoren al kende is John Hannah, die op een uitstekende manier de sluwe Quintus speelt. Zijn vrouw Lucretia wordt gespeeld door Lucy Lawless, in het echte leven echtgenote van Robert Tapert, tevens producent van deze serie. Het is maar dat je het weet.

Blood and Sex

Kijken? Dat hangt ervan af. Het bloed uit de titel Blood and Sand is rijkelijk aanwezig, dat had wel een tandje minder gekund. De titel had overigens ook Blood and Sex kunnen zijn, want er passeren veel en lange naaktscènes, tot seksueel misbruik aan toe. Waarschijnlijk heel normaal in die tijd, maar ik vond het soms best confronterend. Toch is mijn eindoordeel wel degelijk positief. Spartacus is een mooi heldenepos en veel meer dan alleen het clichématige underdog-werkt-zich-op-tot-winnaar.