Squid Game (2021)

Serie

Wat een hype is deze Zuid-Koreaanse serie. Netflix meldde binnen een maand dat al meer dan 100 miljoen mensen over de hele wereld naar Squid Game hadden gekeken. Net als eerder bij La Casa de Papel zijn de rode overalls en bijbehorende maskers populair voor een verkleedpartijtje. De spellen uit Squid Game worden op grote schaal nagespeeld. Bijvoorbeeld op schoolpleinen, terwijl kinderen vaak te jong zijn om naar de serie te kijken. Via social media als TikTok krijgen ze toch iets mee van de hype. En het zijn niet alleen hobbyisten die gekke filmpjes of plaatjes van de serie maken, ook (grote) bedrijven gaan met het succes aan de haal. Bizar.

Extreem gewelddadig

Toch zijn niet alle recensies lovend. Naast de laaiend enthousiaste fans zijn er ook mensen die de serie niet kunnen waarderen. Dat snap ik wel. Squid Game is extreem gewelddadig, niet altijd even goed geacteerd en in essentie gaat het verhaal nergens over. Een stelletje rijkelui besluit voor hun vermaak spellen op leven en dood te organiseren. De winnaars gaan door naar de volgende ronde en degenen die uiteindelijk overblijven mogen een miljoenenbedrag verdelen. De deelnemers zijn zonder uitzondering arm en hebben grote schulden. Ze zijn daardoor bereid om ver te gaan, al weten ze aan het begin van het spel nog niet dat verliezen gelijkstaat aan de dood.

Ondanks dat ik me kan vinden in de kritiek, wist deze serie me wel degelijk te boeien. Dat zit ‘m met name in de keuzes die de spelers voortdurend moeten maken. In het begin is het nog ieder voor zich, maar daarna moet ook in teams tegen elkaar worden gestreden. En net als de deelnemers vertrouwd zijn met het teamdenken, moeten ze het juist weer één-op-één tegen elkaar opnemen. Het maken van keuzes is extra lastig, omdat de spelers van tevoren niet weten welk spel ze gaan spelen. Het is een voortdurende psychologische strijd.

456 spelers

Het grappige is dat de spellen niet al te ingewikkeld zijn. Het gaat bijvoorbeeld om kinderspelen als Annemaria koekoek, knikkeren en touwtrekken. Toch draait het ook hier om het maken van de juiste strategische keuzes om te winnen. Van de 456 spelers die aan de aftrap verschijnen, leren we er een aantal beter kennen. Daar zitten sympathieke types tussen zoals de wat sneue gokverslaafde Seong Gi-hun (speler 456) en de oude Oh Il-nam (speler 001), maar ook een misdadiger als Jang Deok-su (speler 101). Met die hoofdrolspelers leef je mee en hoop je dat ze winnen of juist verliezen. Drama, spanning en ook humor wisselen elkaar af.

Minpunt is het acteerspel van sommige acteurs. Dat is met name goed merkbaar als de rijkelui in beeld komen en met elkaar communiceren in het Engels. Hun dialogen stellen weinig voor en de quotes worden op zo’n theatrale manier uitgesproken dat het een beetje lachwekkend is. Nadat het spel ten einde is, worden we bovendien nog getrakteerd op een vage epiloog. Dan wordt een poging gewaagd om uit te leggen waarom het spel eigenlijk is verzonnen en gespeeld. Hoewel ik me dat tijdens eerdere afleveringen een paar keer afvroeg, was het antwoord daarop voor mij niet echt bevredigend.

Morbide sprookjeswereld

Toch vond ik de minpuntjes geen enorme afknapper. De spellen, de regels, de hiërarchie bij de organisatie en de decors; het zit allemaal goed in elkaar. En er komen nogal wat gewetensvragen om de hoek kijken. Hoe ver ben je bereid te gaan voor geld? Wil je winnen ten koste van het leven van een ander? Hoe sociaal ben je als je je eigen leven in de waagschaal stelt? Wat dat betreft doet Squid Game me denken aan de film The Experiment, die ik ook niet heel lang geleden bekeek. Dit soort spellen en experimenten heeft gewoon iets magisch, een soort morbide sprookjeswereld. Ik houd er wel van.