Wake Of Death (2004)

Film

De hoogtijdagen van Jean-Claude Van Damme liggen tussen 1988 – toen hij debuteerde als hoofdrolspeler in Bloodsport – en ongeveer 2000. Ik moet zeggen dat ik veel films uit die periode heb gezien, niet in de laatste plaats doordat mijn broer fan was van deze Belgische vechtersbaas. Na de eeuwwisseling bleef Van Damme zeer actief, maar de meeste titels haalden de bioscoop niet meer en verschenen direct op dvd. Zo ook Wake Of Death uit 2004. Deze film is wat mij betreft een typische Van Damme. Jaren na dato wel weer leuk om te kijken, maar heel veel van hetzelfde ten opzichte van zijn eerdere werk.

Chinese vluchtelingen

Hoewel Wake Of Death begint met een flashforward van een spectaculaire achtervolging in Los Angeles, start het verhaal in China. Daar vermoordt drugsbaas Sun Quan zijn vrouw als ze hem vertelt dat ze bij hem weggaat. Als hun dochter van 14 ziet wat er is gebeurd, gaat ze ervandoor en belandt op een boot vol vluchtelingen naar de VS. De Amerikaanse Immigratiedienst onderschept de Chinezen nog voor dat ze voet aan wal hebben gezet. Medewerkster Cynthia heeft zoveel medelijden met uitgerekend de dochter van Sun Quan, dat ze het meisje een nachtje mee naar huis neemt. Dat is ook het huis van Ben Archer, een uitsmijter van een nachtclub gespeeld door Van Damme.

Het is niet moeilijk te voorspellen dat Sun Quan zijn dochter terug wil en dat het gezin Archer – met naast Ben en Cynthia ook zoon Nicholas – in de problemen komt. Wie meer films met Van Damme heeft gezien, weet dat hij het vaak (met of zonder hulp) opneemt tegen bijna een half leger criminelen of vechtersbazen. Dat is ook in deze film het geval. Deze keer krijgt hij hulp. Ben heeft een aantal Franse familieleden in Los Angeles wonen, waarbij moet worden aangetekend dat de oude baasjes Max en Raymond er minder onschuldig uitzien dan ze zijn. Wat volgt is een cocktail van schietpartijen, man-tegen-mangevechten en achtervolgingen. De titel Wake Of Death verwijst overigens slechts naar het feit dat we Van Damme in een paar shots bij de doden zien waken.

Gekunstelde verhaallijn

Bij dit soort films is het vaak beter om jezelf niet al te veel dingen af te vragen. Bijvoorbeeld waarom de vrouw van een drugsbaas openlijk tegen hem zegt dat ze hem gaat verlaten, terwijl ze kan verwachten dat hij dat niet zomaar laat gebeuren. Dat dit ook nog eens gebeurt na een op het oog hartstochtelijke vrijpartij, maakt het allemaal nóg onwaarschijnlijker. Net zoals het onwaarschijnlijk is dat een medewerker van een immigratiedienst een meisje mee naar huis neemt, dat ook nog eens heel toevallig de dochter is van een drugsbaas. De gekunstelde verhaallijn zorgt er overigens wél voor dat we niet één grote clichéfilm krijgen voorgeschoteld. Dat dan weer wel.

Hoewel er heel wat is aan te merken op Wake Of Death, heb ik me toch wel 90 minuten vermaakt. Het is maar net met welke instelling en verwachtingen je gaat kijken. Nee, het is inderdaad geen film die je in de bioscoop gezien móét hebben, daarvoor is het verhaal gewoonweg te simpel. Maar qua actie en spektakel valt er genoeg te beleven. Opvallend is trouwens dat de regie van deze film in eerste instantie in handen was van Ringo Lam, met wie Van Damme eerder samenwerkte in Maximum Risk (1996), Replicant (2001) en In Hell (2003). Lam verliet de set van Wake Of Death na een paar weken, waarna Philippe Martínez het van hem overnam.