The Sandman seizoen 2 (2025)

Serie

Het verhaal over The Sandman – gebaseerd op een stripboekenreeks van Neil Gaiman – gaat in de verfilmde versie verder met nog eens 11 reguliere en 1 bonusaflevering. Om met dat laatste te beginnen: in tegenstelling tot de bonusaflevering van seizoen 1, vond ik dit extraatje echt genieten geblazen. Waarover later in deze recensie iets meer. Voor het overige ben ik geen uitgesproken fan van deze serie. Ook The Sandman seizoen 2 bevat (te) veel saaie stukken. Dat ging mij behoorlijk tegenstaan.

Destruction

The Sandman seizoen 2 begint met een samenkomst van de Eindelozen. Naast het hoofdpersonage Dream, zijn dat Destiny, Death, Desire, Despair en Delirium. De enige die ontbreekt is Destruction. Deze samenkomst is bepalend voor het verloop van het verhaal. Dream wordt eraan herinnerd dat hij zijn geliefde Nada naar de hel heeft verbannen. Het zit hem behoorlijk dwars dat dit ter sprake komt. Net zoals Delirium het niet kan verkroppen dat broer Destruction de rest van de Eindelozen heeft verlaten.

Dream besluit naar de hel te gaan om Nada te bevrijden, maar de duivel Lucifer Morningstar is op de hoogte van zijn komst en haalt een slimme truc uit. Het is vervolgens aan Dream om ervoor te zorgen dat de demonen zijn dromenrijk niet overnemen. Als de rust enigszins is teruggekeerd laat hij zich door Delirium overhalen om Destruction te gaan zoeken. Dat is niet eenvoudig, want Destruction wil helemaal niet gevonden worden. Tijdens de missie doet Dream iets onomkeerbaars: er kleeft familiebloed aan zijn handen. Volgens de regels van de Eindelozen betekent dit een onontkoombare dood.

Beproeving

De bevrijding van Nada en de zoektocht naar Destruction levert een aantal mooie en verrassende wendingen op, maar het blijft allemaal erg ingetogen. Meer nog dan in seizoen 1 viel het me op dat deze serie een aaneenschakeling van dialogen is. Er wordt veel gepraat en de filosofische bespiegelingen vliegen je om de oren. Op diverse momenten raakte ik mijn aandacht kwijt. Het is dan gewoon saai. Dat geldt met name voor het deel waarin Dream voorbereidingen treft voor zijn eigen dood. Het verhaal kabbelt voort zonder dat er echt opzienbarende dingen gebeuren. De laatste aflevering duurt ongeveer 70 minuten en vond ik best een beproeving om uit te zitten.

Met enige tegenzin begon ik daarom aan de bonusaflevering Death: The High Cost of Living, maar die maakte toch wel veel goed. Hierin staat niet Dream maar zijn zus Death centraal. Ze heeft een dag vrij en die brengt ze door in de echte wereld, met een journalist die zelfmoord wil plegen. In tegenstellingen tot veel andere afleveringen, zit er in dit verhaal wél voldoende vaart. Een pareltje als afsluiting. Een ander positief punt van The Sandman seizoen 2 vond ik dat allerlei historische en mythische figuren voorbij komen, zoals Odin, Thor, Loki, Shakespeare en Robespierre. En ik moet zeggen dat ik het hoofdpersonage Dream ook wel iets meer ging waarderen.

Geen doorsnee

Mocht ik later nog eens aan deze serie terugdenken dan zal het gezicht van Dream (Tom Sturridge) een van de eerste beelden zijn die ik me herinner. Hetzelfde geldt voor enkele verhaallijnen en de (spaarzame) afleveringen die ik van begin tot eind goed vond. Ik zal me ook herinneren dat veel van het overige best slaapverwekkend is. Dit is geen doorsnee fantasyserie. Dit is een serie waar je voor moet gaan zitten als je bovenmatig geïnteresseerd bent in de filosofie over het dromenrijk (en de dood). En dan nog moet je ertegen kunnen dat The Sandman enorm traag en langdradig is.