After Life (2019-2022)

Serie

Deze recensie gaat over alle drie de seizoenen van After Life. Alle delen (ieder zes afleveringen van 25-30 minuten) zijn zo kort, dat het niet veel zin heeft om met terugwerkende kracht alle seizoenen afzonderlijk te beschrijven. Deze gecombineerde recensie heeft overigens wel effect op mijn totaalbeoordeling. Op basis van de eerste twee seizoenen zou ik zeggen: 4 sterren. Vanwege het mindere derde seizoen gaat daar een ster vanaf.

Bullebak

In After Life staat Tony centraal. Hij is zijn vrouw Lisa verloren aan die vreselijke ziekte die begint met een k. Het liefst maakt Tony ook een einde aan zijn eigen leven, maar daar ziet hij toch steeds weer vanaf. Zijn verdriet zorgt ervoor dat hij zich vrijwel continu gedraagt als een bullebak. Tony neemt geen blad voor de mond en deelt daarmee voortdurend steken onder water uit aan mensen in zijn omgeving. Ondertussen hardop filosoferend over zijn plannen om zelfmoord te plegen.

Langzaam maar zeker herpakt Tony zich. Dat is met name te danken aan de videoboodschappen die Lisa voor haar dood opnam en de gesprekken die hij bij de begraafplaats voert met Anne. Dan zien we dat Tony best een aardige kerel is met een goed hart. Hij krijgt zelfs gevoelens voor Emma, de verpleegster van zijn demente vader. Komt Tony er weer voldoende bovenop om verder te leven? Dat blijft de vraag.

Droge humor

Het is pittige kost, maar geserveerd met veel humor. Het onaangepaste gedrag van Tony zorgt vaak voor een lach. Hetzelfde geldt voor onder meer zijn suffe werkomgeving en zijn vriendschappelijke relatie met postbode Pat. Door bepaalde vaste patronen – filmpjes kijken van Lisa, ontmoetingen met Anne en Pat, bizarre interviewtjes voor de krant waarvoor Tony werkt – weet je per aflevering wel een beetje wat je kunt verwachten. Het is steeds afwachten welke grappige wending er komt. Meestal is het raak. Ik houd wel van die droge humor.

In After Life wordt door de hoofdrolspelers diverse keren gerefereerd aan de film Groundhog Day, de klassieker waarin een presentator op mysterieuze wijze steeds dezelfde dag beleeft. Die vergelijking is treffend, alleen wordt het in deze serie op zeker moment vervelend. Zowel qua gedrag als in zijn gesprekken valt Tony wel erg vaak in herhaling. Met name het derde seizoen voegt niet zo heel veel meer toe. En wat vooral storend is: de dorpsgekken die de eerste twee seizoenen voornamelijk aan de zijlijn stonden, krijgen in het derde deel veel te veel ruimte. Ik heb het dan met name over het irritante toneelgroepje.

Goed persoon

Dat het derde seizoen wat mij betreft niet helemaal uit de verf komt, is zonde. De eerste twee seizoenen heb ik zitten genieten. Het is knap hoe bedenker en hoofdrolspeler Ricky Gervais een luchtige serie heeft weten te maken van een zwaar onderwerp. Het is vooral mooi om te zien dat Tony in eerste instantie van niemand iets wil aannemen, maar in Anne iemand ontmoet die precies de juiste dingen tegen hem zegt. Tony komt tot het inzicht dat er ondanks het verlies van de liefde van zijn leven toch nog dingen zijn die de moeite waard zijn. Bijvoorbeeld door een goed persoon te zijn voor anderen. Beetje zoetsappig, maar ik kan me voorstellen dat er voor mensen zoals Tony een kern van waarheid in schuilt.

Sowieso is het voor niemand te hopen dat je ooit in de schoenen van Tony komt te staan. Dat je partner of andere dierbare op veel te jonge leeftijd komt te overlijden. Mocht het mij of iemand in mijn omgeving overkomen, dan zal ik vast en zeker nog eens terugdenken aan After Life. Hoe klote het leven soms kan zijn, humor helpt je (vaak) weer op de been. Ook mooi: naar aanleiding van deze serie zijn in Engeland 25 bankjes geplaatst met de inscriptie Hope is Everything. Bedoeld als stimulans voor mensen om hun gevoelens en gedachten met elkaar te delen, net als Tony en Anne.