Bloodline seizoen 3 (2017)

Serie

Is het realistisch wat de familie Rayburn in drie seizoenen Bloodline allemaal meemaakt? Die vraag hield mij bezig nadat ik deze serie had uitgekeken. Ik vind het namelijk vaak een afknapper als serieus bedoelde verhalen enorm uit de bocht vliegen. Dat dezelfde familie tot twee keer toe een moord probeert te verdoezelen, klinkt niet heel erg realistisch. Toch kan ik niet anders zeggen dan dat in deze serie de geloofwaardigheid redelijk overeind blijft. Dat is knap. Helaas is het einde van Bloodline seizoen 3 alleen behoorlijk onbevredigend.

Reddingsboei

Een tweede moord verdoezelen? Aan het einde van seizoen 2 hebben we gezien dat Kevin Rayburn politieagent Marco Diaz (bovendien de ex van zijn zus Meg) met een zwaar voorwerp tegen het hoofd slaat. Kevin is radeloos. De meest logische reddingsboei is zijn broer John, maar die zit dusdanig met zichzelf in de knoop dat hij onbereikbaar is. Uiteindelijk accepteert Kevin hulp van Roy Gilbert, de louche zakenman die zijn scheepswerf heeft gekocht. Of dat nou zo verstandig is?

Dit nieuwe hoofdstuk in de toch al niet zo fraaie familiegeschiedenis staat centraal in Bloodline seizoen 3. Ook John besluit zijn jongere broer wederom de helpende hand toe te steken. Schuldgevoelens nemen bij hem echter de overhand. Eric O’Bannon lijkt voor de moord op detective Diaz op te draaien. John probeert hem enigszins te helpen, maar wel op zo’n manier dat zijn eigen familie buiten schot blijft. Het is geen houdbare situatie. In de voorlaatste aflevering krijgt hij zelfs hallucinaties. Als John breekt en opbiecht wat er werkelijk is gebeurd, zou alles voor niets zijn geweest.

Zwarte schapen

Tijdens de eerste afleveringen van Bloodline werd een beeld geschetst van een modelfamilie met één zwart schaap – de oudste broer/zoon Danny. Inmiddels weten we dat de familie Rayburn heel wat zwarte schapen telt. Vader Robert was de eerste die door de mand viel, terwijl het ook snel duidelijk werd dat Meg buiten de lijntjes kleurt. Kevin is een nietsnut die het ene probleem oplost met een volgend probleem. Van politieagent en ideale schoonzoon John weten we ook al een tijdje dat hij niet zuiver op de graat is. Zelfs moeder Sally – wiens grootste fout leek dat ze een zwak had voor Danny – heeft duistere kanten.

Het mooie van dit familiedrama is dat de betrokkenen naar buiten toe één front proberen te vormen, maar dat ze in werkelijkheid steeds verder van elkaar afdrijven. In Bloodline seizoen 3 wordt wat dat betreft het dieptepunt wel bereikt. Zo besluit Meg bijvoorbeeld zonder aankondiging te verdwijnen. Op zich logisch dat ze voor zichzelf kiest, maar ze doet anderen daar verdriet mee. Dit soort dilemma’s spelen voortdurend en vormen de kracht van deze serie. Je wordt aan het denken gezet. Wat zou je zelf doen? Waarbij er steeds diverse voors en tegens zijn te benoemen.

Onbevredigend slot

Minpuntje van deze serie is dat de ontwikkelingen bij tijd en wijle erg traag verlopen. Al wordt dat gecompenseerd door sterke dialogen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat in Bloodline seizoen 3 de rek er wel een beetje uit raakt. Zo neemt de verhaallijn rondom de irritante afperser Ozzy Delvecchio veel ruimte in. De voorlaatste aflevering vond ik zelfs een smet op de serie. De doordraaiende John staat daarin centraal, zonder dat het echt iets toevoegt. Het slot van de serie voldeed voor mij niet aan de verwachtingen. Het verhaal is rond, maar hoe iedereen vanaf daar weer verder gaat wordt overgelaten aan de fantasie van de kijker.

Wat mij tot slot fascineert: Bloodline verscheen tussen 2015 en 2017 op Netflix en ik heb er nooit eerder iemand over gehoord. Nu ik de complete serie heb uitgekeken, verbaast mij dat eerlijk gezegd wel. In algemene zin verdient deze titel lof en veel kijkers.