Dicte seizoen 1 (2013)

Serie

Als een film of serie een opeenstapeling vormt van toevalligheden, haak ik meestal af. Dat gevaar ligt op de loer bij deze Deense serie. Dicte seizoen 1 begint met een scène waarin we zien hoe hoofdpersoon Dicte op 16-jarige leeftijd een baby moet afstaan vanwege de geloofsovertuiging van haar ouders. Die geschiedenis vormt de opmaat tot vijf afleveringen (van elk twee delen) waarin de slechte relatie tussen kinderen en hun ouders de rode draad vormt. Het gaat bijvoorbeeld over draagmoeders, een te vondeling gelegd kind en pleegtehuizen. Dat kan. Maar het is wel heel toevallig dat Dicte, inmiddels journaliste, steeds persoonlijk bij deze zaken betrokken raakt.

Grappig spel

Om in het begin van deze recensie niet in het negatieve te blijven hangen, eerst een aantal positieve bespiegelingen over Dicte seizoen 1. Allereerst de cast. Naast Iben Hjejle als Dicte sprongen Lars Brygmann (detective Wagner) en Dar Salim (fotograaf Bo) bij mij in het oog. Beiden kende ik al van onder meer de serie Borgen. Vooral de interactie tussen Dicte en Wagner is leuk. De journaliste en de detective volgen meestal hetzelfde spoor, zonder elkaar daarvan op de hoogte te brengen. Vaak is Dicte in de jacht op primeurs de politie een stap voor, maar tegelijkertijd heeft ze de politie en het directe lijntje met Wagner hard nodig als er gevaar dreigt. Zo ontstaat een grappig spel tussen de twee.

De privésituatie van Dicte – gescheiden, bezorgde moeder van dochter Rose en regelmatig wijn drinkend met haar beste vriendinnen Anne en Ida Marie – geeft de serie een luchtig tintje. Humor (Wagner is een behoorlijke droogkloot) en romantiek compenseren het gebrek aan echte spanning. Hoewel Dicte betrokken raakt bij heftige politiezaken zat ik nooit echt op het puntje van mijn stoel. In plaats van een spannende Nordic Noir heeft deze serie wat mij betreft meer raakvlakken met politieseries als Flikken en Moordvrouw, maar dan met een journaliste in de hoofdrol. De losse verhalen zitten op zich prima in elkaar en zijn onderhoudend om naar te kijken.

Ongeloofwaardig

Terug naar de toevalligheden. Op de een of andere manier raakt Dicte steeds heel direct betrokken bij politiezaken. Als ze op een stil plekje gaat wildplassen, vindt ze een lijk. Ze vist een babylijkje op uit de rivier als ze het voorbij ziet drijven terwijl ze op het terras zit. Ze is getuige van een explosie als ze net een interview heeft afgenomen met het mogelijke doelwit. Blijkbaar willen de makers ons duidelijk maken dat de hoofdpersoon zich vanwege die directe betrokkenheid vastbijt in de mysteries. Had van mij niet gehoeven, het stoorde mij eerder. Het is gewoon te toevallig allemaal. Net zoals het ook ongeloofwaardig is dat Dicte zomaar via de achterdeur een huis binnen wandelt waar de politie nog sporenonderzoek aan het doen is.

Het mag duidelijk zijn dat ik niet onverdeeld positief ben over Dicte seizoen 1. Ik moet wel zeggen: als je het format eenmaal herkent, begin je eraan te wennen en stoort het minder. Ik ben dan ook niet aanbeland op het punt dat voor mij de maat vol was en ik wilde stoppen met kijken. Deze serie is weliswaar niet de thriller die ik verwachtte, maar uiteindelijk heb ik toch sympathie gekregen voor Dicte, Wagner, Bo en de andere terugkerende personages. Geen topserie, maar onderhoudend genoeg om ook aan seizoen 2 te beginnen.