Fatma (2021)

Serie

Een schoonmaakster die zich ontpopt tot een seriemoordenaar? Het klinkt als het scenario van een slechte actie- of horrorfilm, maar in de miniserie Fatma wordt het beter uitgewerkt dan je wellicht zou verwachten. Hoofdpersoon Fatma Yilmaz is een schuchtere vrouw. Terwijl ze in afwachting is van de vrijlating uit de gevangenis van haar man Zafer, probeert ze met diverse schoonmaakklussen het hoofd boven water te houden. In haar omgeving wordt iedereen er gek van dat ze steeds maar weer over haar man begint. Er wordt zelfs beweerd dat hij al lang en breed op vrije voeten is. Fatma kan het niet geloven.

Loden last

Dat ze Zafer koste wat het kost wil vinden, heeft ermee te maken dat Fatma hem iets belangrijks moet vertellen: hun autistische zoontje Oğuz is overleden. Het klinkt gek dat de vader van het kind daarvan niet op de hoogte is, maar gaandeweg het verhaal wordt duidelijk hoe dat komt. De dood van Oğuz drukt in ieder geval als een loden last op de schouders van Fatma, zoveel is wel duidelijk. Als de zoektocht naar Zafer haar ook nog eens naar het criminele circuit leidt, slaan alle stoppen door. De eerste moord is al snel een feit. Er zullen er nog een aantal volgen…

Het bizarre is: Fatma komt ermee weg! De politie denkt dat de moorden te maken hebben met criminele afrekeningen. De onopvallende schoonmaakster wordt niet verdacht en kan als een schim haar zoektocht voortzetten. Al komt ze daarbij wel in een lastig parket terecht, omdat een aantal andere criminelen wél vermoeden dat Fatma iets met de moorden te maken heeft. Zo wordt de verbitterde vrouw een speelbal van de gebeurtenissen, maar blijft ze er tegelijkertijd in volharden om haar doel te bereiken: wraak.

Fatma is de tweede Turkse serie die ik in korte tijd op Netflix heb bekeken. De eerste was Kara Para Ask, maar daarbij haakte ik af omdat ik de serie te lang vond duren en de kwaliteit niet al te denderend was. Fatma is beduidend beter. Het (véél kortere) verhaal zit goed in elkaar. Zoals aangegeven aan het begin van dit stukje, ligt het gevaar op de loer dat het scenario absurd en ongeloofwaardig wordt. Dat gebeurt echter niet. Het is allemaal best extreem en bij sommige scènes kun je je vraagtekens zetten, maar het verhaal vliegt nooit compleet uit de bocht. Dat alleen is al een compliment waard.

Grijze muis

Dat deze serie bij mij in de smaak viel, is vooral te danken aan Burcu Biricik. Zij zet op een uitstekende manier het hoofdpersonage Fatma neer. Het meeste van de tijd kijkt ze schichtig om zich heen. Bang voor de politie en criminelen, maar eigenlijk wantrouwt ze de hele wereld om haar heen. Met haar oubollige kleding is ze een grijze muis, terwijl deze actrice in werkelijkheid een missverkiezing won. Grappig is dat Fatma in alles een tegenpool is van haar zus Emine. Een rol die wordt gespeeld door Hazal Türesan, toevallig ook te zien in Kara Para Ask. Ik word al bijna een kenner van Turkse series…

Hoewel ze dingen doet die het daglicht niet kunnen verdragen, heb je als kijker sympathie voor Fatma. Ze is een typische underdog. Al helpt het natuurlijk ook dat haar slachtoffers geen haar beter zijn. Ik heb de zes afleveringen in ieder geval met plezier uitgekeken. Geen absolute tophit, maar zeker wel een fijn tussendoortje.