La Casa de Papel S1&2 (2017)

Serie

Als ik het afgelopen jaar in mijn tijdlijnen op social media de vraag voorbij zag komen Heeft er iemand een tip voor een goede serie op Netflix?, stond in de reacties standaard een paar keer La Casa de Papel vermeld. Ik ben dus zeker niet de eerste met een mening over deze serie. En ik zal ook niet de laatste zijn, want nog steeds wordt de Spaanse hit gretig aangeraden. Terecht. Ook wat mij betreft.

De Professor

In de eerste twee seizoenen van La Casa de Papel zien we hoe een groep overvallers bezit neemt van de Spaanse Munt, zeg maar de Nederlandse Bank van Spanje. Het eerste opvallende: het doel van de overval is niet om zo snel mogelijk met een buit weer weg te komen, maar om met behulp van gijzelaars zo lang mogelijk binnen te blijven. Het tweede opvallende: de hele operatie wordt van buitenaf gecoördineerd door de man die zichzelf De Professor noemt. Die twee aspecten zijn op zichzelf al origineel te noemen.

Daar komt bij dat De Professor de complete overval tot in detail heeft voorbereid. Het idee om de overvallers en de gijzelaars te voorzien van rode overalls en Dali-maskers zodat voor de politie niet duidelijk is wie bij wie hoort, is op zichzelf al geniaal. Daarnaast heeft De Professor een antwoord op vrijwel alle acties van de politie. Zo ontstaat een schaakspel – trouwens ook letterlijk in beeld – waarbij hij steeds een paar zetten vooruit denkt. Eén ding heeft het genie niet in de hand en dat zijn de emoties die bij de overval komen kijken. Zowel de gijzelaars als de overvallers zelf zorgen voor onverwachte wendingen in het vooraf bedachte scenario.

Humorvolle flashbacks

Het sterke punt van La Casa de Papel is ongetwijfeld dat je als kijker steeds weer wordt verrast. Daardoor verveelt de serie geen moment. Zelfs niet als je er aan het einde van seizoen 1 achter komt dat deze overval nog niet ten einde is en gewoon weer verder gaat in seizoen 2. Daar had ik eerlijk gezegd mijn twijfels bij. Na 13 afleveringen van ongeveer 45 minuten nog eens 9 vervolgafleveringen met dezelfde lengte? Het is meer dan prima. Dat de chronologie van de overval wordt afgewisseld met humorvolle flashbacks naar de voorbereidingen, draagt daar zeker aan bij.

In mijn enthousiasme merkte is zelfs dat ik de ongeloofwaardigheden op de koop toe nam. De leiding van de politiemacht is in handen Raquel Murillo, die tussendoor doodleuk nog wat privézaken regelt. Bovendien kennen sommige relaties enorme pieken en dalen, wat niet altijd matcht met de tijdspanne waarbinnen dat gebeurt. En van de hoeveelheid kogels die door het beeld vliegen, raken er opvallend weinig hun doel. Het viel me allemaal wel op, maar het maakte me niet uit omdat de rest van de serie gewoon waanzinnig goed in elkaar zit.

Bijzondere lach

Op overvaller Nairobi na – zij speelt ook een prominente rol in Vis a Vis – was de cast van La Casa de Papel mij onbekend. Een kleine speurtocht op internet leert dat de meeste acteurs in diverse andere Spaanse series te zien zijn die worden aangeboden door Netflix. Daar moet ik er in de toekomst dan ook nog een paar van gaan bekijken, want in deze serie leveren ze allen een goede prestatie. Álvaro Morte zet op overtuigende wijze het veelzijdige personage van De Professor neer, Pedro Alonso zorgt ervoor dat je Berlin zowel haat als waardeert en Jaime Lorente laat Denver op een wel heel bijzondere manier lachen.

Hoewel ik niet vind dat je altijd maar films/series met elkaar moet vergelijken, gebeurde dat tijdens het kijken van La Casa de Papel bij mij vanzelf. Het tot in detail uitgedachte scenario van een perfecte roof in combinatie met veel humor deden mij denken aan Ocean’s Eleven (en de vervolgen daarop). Doordat de overvallers de namen dragen van steden legde ik ook automatisch een link met Resevoir Dogs, waarin de overvallers namen van kleuren hebben. Twee films die tot de top behoren van het overvalgenre. Daar hoort La Casa de Papel wat mij betreft inmiddels ook bij.