Lupin seizoen 2 (2021)

Serie

Laat ik beginnen met een nuancering ten opzichte van mijn eerdere recensie over deze serie: misschien ben iets te kritisch geweest. Ik heb het complete eerste seizoen (overigens slechts vijf afleveringen) nog eens bekeken en in plaats van drie sterren had ik gewoon met vier sterren moeten waarderen. Waarschijnlijk heb ik me bij het schrijven iets te veel laten leiden door het feit dat ik de laatste aflevering ietwat vond tegenvallen. Lupin heeft gewoon heel veel te bieden: de serie is grappig en verrassend, met als kers op de taart de manier waarop de passie voor de klassieke boeken over gentleman-inbreker Arsène Lupin in een moderne vorm is gegoten. Zoals mocht worden verwacht, wordt die lijn moeiteloos doorgetrokken in Lupin seizoen 2.

Opgejaagd wild

Ten opzichte van het begin van de serie is het perspectief 180 graden gedraaid. In een poging de naam van zijn overleden vader te zuiveren, was hoofdpersoon Assane Diop een soort schim. Niemand wist precies wie hij was. Vanuit die positie probeerde hij Hubert Pellegrini ten val te brengen, omdat deze zakenman zijn vader erin had geluisd. Met behulp van de corrupte commissaris Dumont wist Pellegrini de situatie echter om te draaien: niet langer is hij zelf het opgejaagde wild maar Diop, die een huurmoordenaar achter zich aan krijgt. Dat was – zonder de cliffhanger te verklappen – zo ongeveer de situatie aan het einde van de eerste vijf afleveringen.

In het tweede deel moet Diop zich zien te ontdoen van de moordenaar en ook de politie van zich afhouden. Met rechercheur Guédira is er weliswaar een agent die vanwege hun gedeelde passie voor Lupin sympathie heeft voor Diop, maar hij krijgt geen gehoor bij zijn collega’s. Zo leeft het beeld voort dat Diop een gehaaide en gevaarlijke crimineel is. Volksvijand nummer één zelfs. Ook met deze situatie weet de gentleman-inbreker echter wel raad. Met bluf, handigheidjes en de hulp van jeugdvriend Benjamin slaagt Diop erin om terug te keren naar Parijs. Aangezien Pellegrini er niet voor terugdeinst om de familie van Diop te bedreigen, besluit hij dat ook te doen. Het doelwit: dochter Juliette Pellegrini. Is het genoeg om zijn vader te wreken?

Vooropgezet plan

De kracht van de serie blijft dat vrijwel niets is wat het lijkt. Om de dingen naar zijn hand te krijgen, zet Diop allerlei situaties in scène. Dan lijkt het in eerste instantie bijvoorbeeld heel toevallig dat hij langsloopt bij een restaurant waar Juliette een tafeltje bij het raam heeft, maar zien we later door middel van flashbacks dat het een vooropgezet plan was. Het zit allemaal prachtig in elkaar en ook de apotheose in aflevering 10 is magnifique. Klein minpuntje is dat er ook heel wat dingen gebeuren die eigenlijk niet kunnen. In deel 1 zagen we bijvoorbeeld al dat Diop zogenaamd met een trucje binnen een paar seconden handboeien van een gevangene om zijn eigen polsen had gekregen. Dat soort vrijheden worden wel vaker genomen door de makers, maar die moet je als kijker maar op de koop toenemen.

De prima scenario’s worden ondersteund door goed acteerspel. Omar Sy is al uitgebreid gelauwerd voor zijn rol als Assane Diop, maar ook Mamadou Haidara (jonge Assane), Hervé Pierre (Hubert Pellegrini), Clotilde Hesme (Juliette Pellegrini) en Antoine Gouy (Benjamin) groeien in hun rollen naarmate de serie vordert. Krijgen we ze vaker te zien in deze samenstelling? Dat is de vraag, want na tien afleveringen is het verhaal in principe afgerond. Toch is er al een derde seizoen aangekondigd door Netflix. Niet gek, want Lupin is een van de succesvolste originals van de streamingdienst. Ongetwijfeld zullen de makers in de oude boeken van schrijver Maurice Leblanc duiken en daar voldoende inspiratie vinden voor een nieuw modern vervolg.