Pinksterprins (2025)

Film

‘Ik ben geen schaap.’ Met deze vier woorden zou je Pinksterprins prima kunnen samenvatten. Ze worden uitgesproken door Jonas Smulders, die in deze film in de huid kruipt van de jonge Thomas. Thomas is opgegroeid in een zeer gelovig gezin en is al op jonge leeftijd getrouwd met Rebecca. In hun Pinkstergemeente lijkt hij de gedoodverfde opvolger van voorganger Daniël (Daniël Boissevain). Toch oogt Thomas gefrustreerd. Op het moment dat de kroonprins verrassend wordt gepasseerd, komen zijn emoties ten volle naar buiten.

Generaals

Thomas is geen schaap. Hij worstelt met elementaire vragen en wil niet zwijgzaam volgen. In plaats van standaard iedere vrijdag met zijn celgroep – de jongeren van de gemeente – samen te komen, wil hij ook weleens borrelen met collega’s. En zijn Rebecca en hij samen omdat ze elkaar nog steeds leuk vinden of omdat scheiden een te grote schande is? Thomas weet het allemaal niet meer zo goed. Zijn moeder en zijn vrouw smoren elk gesprek in de kiem door naar God te verwijzen, maar God antwoordt niet. Daniël is vooral heel streng voor Thomas. Ze zijn tenslotte ‘generaals in het leger van God’.

Met Pinksterprins vertelt regisseur Karsten de Vreugd zijn persoonlijke verhaal. Hij zat zelf bij de Pinksterkerk. Het was voor hem een gemeenschap waaruit hij graag weg wilde, maar waar hij tegelijkertijd ook graag wilde zijn. Die tegenstrijdigheid komt mooi terug in het personage van Thomas. Pinksterprins is dan ook geen aanklacht tegen de Pinkstergemeenschap of welk geloof dan ook. Het draait meer om de ruimte die er al dan niet is voor gelovigen om hun twijfels te uiten. In deze film geeft Rebecca die ruimte bijvoorbeeld niet. Daarmee duwt ze Thomas eigenlijk alleen maar verder van zich af.

Oprecht

Pinksterprins is geen spectaculaire film en ook geen heel verrassende film. De meeste ontwikkelingen zag ik wel aankomen. Ik vond het wél een oprechte film, met ruimte voor nuance. Dat komt ook door het sterke spel van zowel Jonas Smulders als Daniël Boissevain. Waar gelovigen in dit soort films nog weleens worden neergezet als oubollige, sullige en wereldvreemde personages, hebben we hier te maken met moderne types. Smulders viel mij eerder al op in Silk Road en Ferry 2. Boissevain verraste mij in positieve zin. Ik had nooit zo’n hoge pet van hem op, maar in deze film vond ik ‘m overtuigend.