The Grinch (2018)

Film

Als het om animatiefilms gaat ben ik al snel geneigd om de lat hoog te leggen en de grote titels van Disney en Pixar als graadmeter te nemen. Deze blinken naast prachtige animaties vaak ook uit door een goed verhaal. The Grinch – geproduceerd door het inmiddels eveneens befaamde Illumination Entertainment – vertoont in dat opzicht mankementen. De winterse animaties – ik zag de 3D-versie in de bioscoop – zijn prachtig, maar het scenario is nogal simpel. Zeker als je het originele verhaal al kent, word je eigenlijk nauwelijks verrast en stelt deze film in dat opzicht zelfs een beetje teleur.

Onmogelijk niet te lachen

De vraag is: moet je een dergelijke film beoordelen door de ogen van een volwassene of die van een kind? Ik keek de film met een 6-jarige en hij vermaakte zich prima. Het groene wezentje The Grinch is om te beginnen al enorm grappig. Daarnaast is de film een opeenstapeling van komische taferelen. Je moet dus wel een enorme chagrijn zijn om niet te lachen tijdens het kijken van deze film. De oplettende kijker ontdekt bovendien nog allerlei subtiele grapjes in het animatiewerk. Om dat allemaal mee te krijgen, zou je eigenlijk minimaal twee keer moeten kijken. Wie niet al te kritisch is, zal concluderen: missie geslaagd.

Toch ben ik zelf zo eigenwijs om te denken dat er dat er méér van het verhaal te maken was geweest, zonder het onnodig ingewikkeld te maken voor kinderen. The Grinch is gebaseerd op How the Grinch Stole Christmas, in 1957 geschreven door kinderboekenschrijver Dr. Seuss. Het verhaal is bekend: een groen wezen heeft een hekel aan kerstmis en probeert het feest te verpesten door alle cadeaus te stelen. Veel meer dan dat heeft het oorspronkelijke verhaal niet om het lijf. Het boek bevat dan ook veel illustraties en weinig tekst.

Gemiste kans

Het heeft er alle schijn van dat de makers van deze animatiefilm vooral kansen hebben gezien op het animatievlak. Aan het verhaal hebben ze weinig tot niets toegevoegd. Dat het anders kan, bewijst een eerdere verfilming van het verhaal in 2000 met Jim Carrey in de hoofdrol. Zonder te beweren of dat goed of slecht is gedaan: de dunne verhaallijn is hierin ook inhoudelijk opgerekt tot de lengte van een volwaardige film. Dat in deze nieuwe verfilming de opgerekte lengte alleen is resultaat is van het bedenken van grappige sketches en uitgebreid animatiewerk, vind ik persoonlijk een gemiste kans. Wat dat betreft vond ik The Lorax – ook een animatiefilm van Illumination gebaseerd op een boek van Dr. Seuss – een stuk geslaagder.

Voor de duidelijkheid: dat zeg ik als volwassene. Voor kinderen is dit een gewoon een geslaagde en enorm grappige film, die in alles het ultieme kerstgevoel uitstraalt. Misschien leuk om te weten: in de Nederlandse versie wordt de stem van The Grinch verzorgd door Carlo Boszhard. Verder zijn onder anderen ook Karin Bloemen, Ilse Warringa (Juf Ank) en Fedja van Huêt te horen. In de originele Engelse versie neemt Benedict Cumberbatch de stem van The Grinch voor zijn rekening en maakt muzikant Pharrell Williams (N*E*R*D) zijn opwachting als verteller van het verhaal.