Glaskupan (2025)

Serie

Een nieuwe Scandinavische thrillerserie, daar maak ik graag tijd voor. Glaskupan (in het Engels The Glass Dome) is qua stijl alles wat je er van tevoren van verwacht. Donker, sneeuw, ijs, mysterie. Hoofdpersoon is Lejla Ness. Als meisje werd ze ontvoerd en opgesloten in een glazen koepel. Lejla wist aan haar ontvoerder te ontsnappen, maar in de tussentijd bleek haar moeder overleden. Het meisje werd geadopteerd door rechercheur Valter Ness, die het onderzoek naar haar verdwijning leidde, en zijn vrouw. De dader werd nooit gevonden.

Criminoloog

Jaren later is Lejla een criminoloog en profiler in de Verenigde Staten. Ze keert terug naar Zweden als haar adoptiemoeder is overleden. Rondom de begrafenis verdwijnt er opnieuw een meisje, notabene de dochter van Lejla’s beste vriendin. Het politieonderzoek wordt geleid door Tomas Ness, die zijn gepensioneerde broer Valter is opgevolgd. Tomas heeft het voorzien op Said, de vader van het verdwenen meisje én eigenaar van een omstreden mijn.

De nieuwe verdwijningszaak roept pijnlijke herinneringen op bij de getraumatiseerde Lejla. Ze is er al snel van overtuigd dat geen sprake is van een vermissing, maar van een nieuwe ontvoering met dezelfde dader. Tomas is niet echt gevoelig voor de theorie van zijn adoptienichtje. Daarop besluit Lejla samen met Valter een eigen onderzoek te starten. Doel is uiteraard om het vermiste/ontvoerde meisje terug te vinden, maar het lijkt toch vooral een speurtocht naar een eerdere dader die nooit gevonden is.

Onrustig dorp

Het verhaal van Glaskupan speelt zich af tegen het decor van een onrustig dorp. De al eerder genoemde mijn is er schijnbaar de oorzaak van dat het drinkwater is vervuild. Het zet de verhoudingen op scherp en bezorgt de politie handenvol werk. Doordat het niet echt opschiet met de vermissingszaak en de gepensioneerde Valter zich ermee gaat bemoeien, ontstaat een spanningsveld tussen Tomas enerzijds en Lejla en Valter anderzijds. Voor Lejla is het bovendien een beproeving dat ze haar eigen ontvoering herbeleeft.

Tot zover de elementen die Glaskupan de moeite waard maken. Deze miniserie (6 afleveringen) slaagde er bij mij echter niet in om de opgebouwde spanningsboog vast te houden. Ongeveer halverwege had ik een vermoeden welke kant het op zou gaan en de verdere uitwerking laat helaas te wensen over. Toen ik na afloop het verhaal nog even goed op me liet inwerken, vond ik een hoop dingen onlogisch. De dader slooft zich bijvoorbeeld enorm uit om allerlei dwaalsporen uit te zetten. Nergens voor nodig en veel van die verhaallijnen blijven ook onopgehelderd.

Sorjonen

Mijn eindoordeel: Glaskupan begint veelbelovend, maar uiteindelijk is het verhaal veel minder origineel dan het in eerste instantie lijkt. De makers – onder wie crimeschrijver Camilla Läckberg – kunnen wat mij betreft een voldoende noteren voor hun werk, maar heel goed of fantastisch is het niet. Ik deel nog wel graag een troostprijs uit voor het meest onherkenbare bekende gezicht. In mijn nabeschouwing kwam ik erachter dat Ville Virtanen een bijrol speelt als opruiende dorpeling Tage. Hij is ook de hoofdpersoon uit de Finse serie Sorjonen. Ik had hem niet herkend.