Sirens (2025)

Serie

Soms heb je titels die je puur kijkt vanwege de cast. Dat was voor mij het geval bij Sirens. De namen Julianne Moore en vooral Kevin Bacon maakten me nieuwsgierig. Als ik aan Bacon denk, krijg ik spontaan zin in films als Murder In The First, Stir Of Echoes en Mystic River. Na de eerste aflevering van Sirens vroeg ik me echter af waar ik nu eigenlijk naar zat te kijken. Het voelde bizar, onsamenhangend en eerlijk gezegd wat flauw. Gelukkig weet de serie zich in de afleveringen daarna te herpakken.

Glitter en glamour

In Sirens volgen we de zussen Devon en Simone DeWitt. Devon leidt een simpel bestaan: ze werkt in een restaurant en zorgt voor hun dementerende vader Bruce. Simone daarentegen leeft in een wereld van glitter en glamour, als de persoonlijke assistent van de machtige Michaela Kell. De twee zussen hebben weinig contact, tót Devon op eigen houtje besluit Simone op te zoeken in het landhuis van Michaela.

Daar treft ze een haast sekte-achtige sfeer aan, met Michaela als een soort goeroe die een reservaat voor roofvogels beheert. De komst van Devon betekent een schok voor Simone, die de perfecte wereld in huize Kell in goede banen moet leiden. De spanning loopt snel op, zeker omdat in het huis voorbereidingen plaatsvinden voor een groot feest. Devon laat zich echter niet wegsturen en is vastberaden: zij wil haar zus uit deze beklemmende omgeving halen.

Beschermend

De sfeer van Sirens is apart. De eerste aflevering lijkt nog op een absurde klucht, maar daarna komt er meer diepgang in het verhaal. De band tussen de zussen krijgt meer lading als duidelijk wordt wat ze vroeger hebben meegemaakt. Dat verklaart ook waarom Devon zich zo beschermend opstelt ten opzichte van haar jongere zus.

In het huis van Michaela wordt de toon vooral gezet door haar dominante aanwezigheid. Zij is veeleisend en behalve wat stiekeme grapjes stelt het voltallige personeel zich onderdanig op. Haar man Peter Kell lijkt een passieve toeschouwer, maar heeft stiekem meer oog voor wat er om hem heen gebeurt dan je zou denken. De komst van Devon zet in ieder geval iets in beweging, dat voel je aan alles.

Medelijden

Als ik alles op een rijtje zet, bevat Sirens heel veel verschillende ingrediënten. Humor en absurdisme voeren de boventoon, maar de serie kent ook dramatische momenten. De dementerende Bruce is voor mij de verpersoonlijking van dit alles. Hij blijkt niet de meeste sympathieke persoon, maar tegelijkertijd had ik ook medelijden met hem en moest ik geregeld om hem lachen. Zo laten eigenlijk alle hoofdpersonages diverse gezichten zien.

Het acteerwerk is goed. Kevin Bacon (Peter) en Julianne Moore (Michaela) overtuigen als rijkaards in een soort verstandshuwelijk. Meghann Fahy (Devon) laat zien waarom ze steeds vaker opduikt in series. Recent was ze ook te zien in The White Lotus en The Perfect Couple. Haar chemie met Milly Alcock (Simone) vond ik niet per se heel goed, maar dat past misschien ook bij de moeizame relatie tussen de twee zussen. Ik moet ook Felix Solis (huismanager Jose) noemen. Hij is hilarisch, zeker als je dat vergelijkt met zijn rol als beangstigende maffiabaas in de serie Ozark.

Juiste snaar

Het was even inkomen, maar Sirens heeft bij mij de juiste snaar weten te raken. Ik heb regelmatig gelachen, terwijl ik op andere momenten weer geboeid zat te kijken naar de psychologische ontwikkelingen in het verhaal. Wat dat betreft vind ik deze miniserie wel een aanrader, al moet je openstaan voor een flinke dosis absurdisme. Er zijn kort na de verschijning van Sirens wel wat hints naar een tweede seizoen, maar er is nog geen duidelijkheid over een eventueel vervolg.