Spartacus: Gods of the Arena (2011)

Serie

Hoe zou het Spartacus vergaan nadat hij is bevrijd van het juk van het Huis van Batiatus? Op die vraag wilde ik een antwoord krijgen tijdens het tweede seizoen van deze serie. Echter, in plaats van verder te gaan waar Blood and Sand was geëindigd, maken we in Gods of the Arena een sprong terug in de tijd. In zes afleveringen zien we hoe Quintus Lentulus Batiatus zijn gladiatorenschool op slinkse wijze naar een vooraanstaande positie manoeuvreert. Spartacus is in geen velden of wegen te bekennen. Daar blijkt een tragische verklaring voor: hoofdrolspeler Andy Whitfield was ernstig ziek. Hij overleed uiteindelijk in september 2011.

Verrassend goed

Door het ontbreken van hun sleutelspeler bedachten de makers een prequel, die overigens verrassend goed is. Ik vond deze tweede episode zelfs beter dan het eerste seizoen. Hoewel ik de scenario’s van Blood and Sand al prima vond, stond de veelheid aan bloederige en pornografische scènes me af en toe een beetje tegen. Die zijn er ook in dit tweede deel, maar dan meer functioneel ter ondersteuning van het verhaal. Alleen de eerste aflevering is nog onnodig grof, daarna wordt de serie meer ingetogen – voor zover mogelijk bij een serie over gladiatoren – en kijkt daardoor prettiger weg.

Gods of the Arena start op een moment dat het Huis van Batiatus weinig voorstelt. Dit tot afgrijzen van de ambitieuze Quintus. Hij moet flink slijmen voor alleen al een bijrol van zijn gladiatoren tijdens gevechten. Dat is zijn eer te na, zeker als hij de minachting voelt van de machtige edelman Tullius. Met de zelfingenomen maar uitmuntende gladiator Gannicus heeft Quintus echter een belangrijke troef in handen. Met vuil spel komt Quintus steeds een stapje verder bij zijn doel: een prominente plek in de nieuw te bouwen arena.

Niet te onderschatten vrouwen

Quintus is niet de enige man met ambitie. Binnen de gladiatorenschool vindt ook veel onderlinge strijd plaats. We zien hoe Crixus als slaaf binnenkomt en direct de strijd wil aanbinden met Gannicus. We zien hoe Oenomaus zijn positie als doctore (gladiatorentrainer) verkrijgt en hoe de verraderlijke Ashur zijn entree maakt. Het grappige aan een prequel is dat al deze bestaande personages uit seizoen 1 nog iets verder worden uitgediept. Naast al die spierballen en krijgskunst is ook de rol van de vrouwen in het Huis van Batiatus niet te onderschatten. Met name Quintus’ vrouw Lucretia is een meesteres in strategische spelletjes om er zelf beter van te worden.

Dat het niet goed afloopt met Quintus hebben we al kunnen zien in Blood and Sand. Ondanks dat is deze prequel meer dan geslaagd. Vanwege de scenario’s, maar ook vanwege de cast. John Hannah, is net als in seizoen 1, voortreffelijk als Quintus en heeft in Stephen Lovatt als de hooghartige Tullius een waardige tegenspeler. Dustin Clare (McLeod’s Daughters) verwacht je wellicht niet direct als gladiator Gannicus, maar ondanks zijn playboy-uiterlijk misstaat hij niet. En Spartacus? Zijn geschiedenis vervolgt zich pas in seizoen 3 van deze serie. Wat dat betreft ben ik nog net zo nieuwsgierig als bij de start van deze tweede episode.