The Jeffrey Dahmer Tapes (2022)

Documentaire

Hoewel ik niet enorm enthousiast was over de serie Dahmer, was ik blijkbaar toch gevoelig voor de ontstane hype. Anders kan ik niet verklaren waarom ik direct daarna de documentaire The Jeffrey Dahmer Tapes ging kijken. Nog eens drie uur informatie over deze bizarre seriemoordenaar. Na een half uur kijken dacht ik: wat voegt deze documentaire eigenlijk nog toe aan de serie? Dat heeft natuurlijk alles te maken met de volgorde waarin Netflix beide producties heeft gelanceerd. Nadat ik alles heb gezien, denk ik precies andersom: wat voegt de serie eigenlijk toe aan de documentaire?

Opnames

Het bijzondere aan dit gruwelijke verhaal is dat de feiten niet alleen zijn gebaseerd op verklaringen van betrokkenen, maar voornamelijk berusten op de bewaard gebleven opnames van de interviews tussen Dahmer en advocaat Wendy Patrickus. De inmiddels overleden moordenaar komt zelf aan het woord over zijn daden. Je zou je kunnen afvragen in hoeverre een psychisch gestoorde misdadiger die verhoren heel serieus nam, maar zijn relaas komt wel overeen met de daadwerkelijke gebeurtenissen. Van begin af aan heeft hij ook verklaard heel open te willen zijn. Dus laten we er vanuit gaan dat hij naar eer en geweten heeft geantwoord op de gestelde vragen.

In vrij monotone zinnen vertelt Dahmer zijn kant van het verhaal. Hij heeft niet overal een verklaring voor, maar de rode draad is dat hij zijn slachtoffers wilde domineren. Hij wilde ze op een of andere manier kunstmatig in leven houden, zodat hij met ze kon doen en laten wat hij wilde. Daarnaast komen in de documentaire tal van andere betrokkenen aan het woord. Van aanklagers tot psychologen en van buren tot aan de pers. Apart is natuurlijk de rol van de advocaten, die dankzij Dahmers eigen verklaringen wisten met welk monster ze te maken hadden. Toch deden ze hun werk om er voor hun cliënt een gunstige straf uit te slepen.

Completer beeld

Wie, net als ik, eerst de serie heeft gezien en daarna de documentaire, zal wellicht het gevoel krijgen naar een herhaling van zetten te kijken. Ik vond het vooral bizar dat de serie zo goed aansloot bij de werkelijkheid. Ik realiseerde me echter al snel dat de makers waarschijnlijk ook gewoon konden beschikken over de interviewopnames. Vandaar mijn bijgedraaide mening aan het einde dat de documentaire eigenlijk méér betekenis heeft. Door alle verklaringen van betrokkenen – weliswaar dertig jaar na dato, maar toch – krijg je een veel completer beeld dan in de serie wordt geschetst. Af en toe wordt er flink op los gefilosofeerd over de motieven van Dahmer en de aanpak door de politie, maar dat geeft wel aan hoe de betrokkenen van destijds het hebben beleefd en wat het tijdsbeeld toen was.

In het algemeen is een documentaire saaier dan een nagespeelde serie. Ook nu krijg je vooral pratende mensen voorgeschoteld. Behalve de authentieke opnames in de rechtbank van destijds voegt de rest van de gemonteerde beelden weinig toe. Maar mijn voornaamste kritiek op de serie is juist ook dat ik het behoorlijk saai vond. Sommige scènes en gebeurtenissen zijn veel te langdradig. De serie duurt ruim acht uur, de documentaire drie. Als ik dan alles tegen elkaar afweeg, vond ik The Jeffrey Dahmer Tapes toch echt interessanter. Maar goed, dat is puur persoonlijk. Afgaande op de inzichten die Netflix verschaft over het kijkgedrag van de abonnees is de serie populairder. Overigens staan beide producties al een tijdje in de top tien.