The Legacy seizoen 3 (2017)

Serie

Het komt niet vaak voor dat ik een serie met meerdere seizoenen van begin tot eind in één keer uitkijk. Meestal vind ik het prettig om even een pauze te nemen en daarna weer verder te gaan. In het geval van The Legacy keek ik eigenlijk zonder lang nadenken als vanzelf door. De eerste twee seizoenen vond ik dan ook heerlijk. Ik houd er wel van als drama op de juiste manier wordt gecombineerd met humor. De vrij bijzondere familie Grønnegaard werd in seizoen 1 verscheurd door de erfenis waar de titel naar verwijst. In het vervolg werd ingezoomd op de wonden die dat had opgeleverd. In The Legacy seizoen 3 is dat ook weer het geval. Emil, Frederik, Gro en Signe zijn dan wel broers en zussen, ze zijn ook enorm verschillend. Dat botst ook nu weer regelmatig.

Extremistische kunstprojecten

We maken een sprong in de tijd van drie jaar. Het landgoed Grønnegaard is nog altijd eigendom van Signe. Na de teelt van legale hennep probeert ze nu samen met de wat vage Karin een varkensboerderij op te zetten. Het loopt al snel niet lekker tussen de twee dames met totaal verschillende persoonlijkheden. Tot overmaat van ramp wordt hun bedrijf in het dorp met de nek aangekeken, omdat Signe in Grønnegaard ook onderdak biedt aan een groepje extremistische kunstenaars.

Onder de kunstenaars bevindt zich ook Hannah, de dochter van de inmiddels gescheiden Frederik en Solveig. Het gaat goed mis als Hannah een ongeluk krijgt tijdens een expeditie op Groenland. Frederik koelt zijn woede met name op zijn zus Gro, die de kunstenaars heeft aangezet tot bizarre kunstprojecten. Emil probeert de boel te lijmen, maar hij verergert de situatie door niet altijd eerlijk te zijn tegen iedereen. Bovendien is hij zelf druk met de zorg voor de jonge Melody, aangezien de oude hippie Thomas is overleden en de labiele moeder Isa is verdwenen. Alles komt weer samen op het geërfde landgoed Grønnegaard.

Eigen hachje

The Legacy seizoen 3 is wat mij betreft het minste deel uit de reeks. Ik vond het allemaal wat minder boeiend dan in het begin. De jonge kunstenaars en het varkensbedrijf van Signe begonnen me te vervelen naarmate dit seizoen vorderde. Op de een of andere manier komen de hoofdpersonages niet echt uit de verf in deze verhaallijnen. Het wordt alleen nog echt leuk als de broers en zussen weer eens lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Op zoek naar harmonie binnen de familie kiezen ze dan toch vaak voor hun eigen hachje: Gro voor haar kunst, Emil gaat op in zijn vaderrol voor Melody, Signe is druk met haar bedrijf en Frederik is vooral op zoek naar zichzelf. Het einde is overigens wel erg mooi.

In zijn algemeenheid blijft The Legacy voor mij toch een prachtige serie. Wat ik vooral mooi vind zijn de ongemakkelijke momenten. De hoofdpersonages weten dat ze fout zitten en proberen dat op een onhandige manier op te lossen, waarbij hun eigen ego het belangrijkste blijft. In mijn recensies over de eerste twee seizoenen heb ik de cast al bewierookt en dat doe ik ook op deze plaats weer. De hoofdrolspelers zorgen voor een heerlijke dynamiek. In dit derde seizoen is het vooral Carsten Bjørnlund (Frederik) die wat mij betreft de show steelt. Zijn personage heeft in drie seizoenen de meest bizarre ontwikkeling doorgemaakt: van succesvol advocaat tot een man die vooral met zichzelf in de knoop zit.

Herkenbaar

Hoewel ik er na drie seizoenen wel een beetje genoeg van begon te krijgen, ga ik deze bijzondere familie ook wel missen. Weliswaar een beetje gek en excentriek, maar tegelijkertijd ook heel menselijk. Op enkele momenten na wordt het nooit over the top, waardoor het ondanks de bizarre setting toch ook allemaal heel herkenbaar blijft. In het echte leven worden (helaas) ook veel families verscheurd door erfkwesties. The Legacy is een prachtig schoolvoorbeeld van hoe het niet moet.