The Son (2022)

Film

Ik weet niet of ik eerder een film heb gezien waarin een depressieve jongere zo nadrukkelijk op de voorgrond stond. In The Son zien we hoe de 17-jarige Nicholas worstelt met het leven. Hij heeft geen vrienden, wil niet naar school en neemt het zijn ouders kwalijk dat ze zijn gescheiden. Met name dat laatste weegt zwaar mee in zijn gemoedstoestand. Het feit dat zijn vader Peter (gespeeld door Hugh Jackman) het gezin verliet voor de jongere Beth (Vanessa Kirby) en met haar nog een veel jonger kindje kreeg, lijkt Nicholas dwars te zitten. Toch kijkt hij tegelijkertijd op tegen zijn vader en heeft hij een bewijsdrang richting hem.

Verhuizing

The Son opent met de gebeurtenis dat Nicholas verrassend genoeg bij zijn vader wil wonen in plaats van bij zijn moeder Kate (Laura Dern). De hoop is dat het dan beter zal gaan met de jongen, maar de verhuizing heeft een grote impact op iedereen. Peter moet ineens verantwoordelijkheid nemen voor de zoon waar hij de laatste jaren nauwelijks naar heeft omgekeken, Kate vindt dat ze heeft gefaald en Beth moet accepteren dat haar gezinnetje van de ene op de andere dag is uitgebreid met een puber.

Peter wil daarna graag doen geloven dat het beter gaat met Nicholas. Gezegd moet worden dat hij er veel aan doet om het zijn zoon naar zijn te maken. Peter stelt zelfs zijn ambities op werkgebied bij om meer aandacht aan Nicholas te besteden, iets wat zijn eigen vader (een kleine bijrol voor Anthony Hopkins) nooit heeft gedaan. De vraag is natuurlijk of alle inspanningen voldoende zullen zijn. Als kijker heb je het gevoel van niet, maar je hoopt uiteraard dat er alsnog een happy end volgt.

Aangrijpend

Buiten de persoonlijke problemen van Nicholas, draait The Son om de relatie tussen vader en zoon. In eerste instantie kon Peter niet op mijn sympathie rekenen: een carrièretijger die zijn gezin in de steek heeft gelaten om er met een jongere vrouw vandoor te gaan. Het wordt ook duidelijk dat hij amper een relatie heeft met Nicholas. Dat verandert als zijn oudste zoon bij hem intrekt. De problemen van Nicholas grijpen Peter zichtbaar aan; hij blijkt wel degelijk oprechte interesse in hem te hebben.

Dat Hugh Jackman goed uit de verf komt in deze film verraste mij wel. Hij staat natuurlijk vooral bekend om zijn rol als superheld Wolverine in de Marvel-films. Jackman solliciteerde zelf voor deze rol, iets wat hij nooit eerder deed. Als vader sprak het script hem erg aan en bovendien was hij onder de indruk van de eerdere film van regisseur Florian Zeller, The Father. Het is te zien dat Jackman graag wilde, want de rol van Peter past hem goed. Ook Zeller levert goed werk af, want het verhaal is prachtig in beeld gebracht. Nicholas wordt gespeeld door Zen McGrath, die zich voor het eerst laat zien in een grote speelfilm. Zijn spel vond ik degelijk; ik ben benieuwd of we hem in de toekomst vaker gaan zien.

Cruciaal gesprek

Hoewel ik erg geboeid in de bioscoop zat, waren er naderhand toch wel een aantal dingen die mij wat onwaarschijnlijk leken. Zo krijgt Nicholas het bijvoorbeeld voor elkaar om op twee verschillende scholen een maand lang weg te blijven, zonder dat zijn ouders daarover worden ingelicht. Er is ook een cruciaal gesprek waarbij Peter en Kate totaal onvoorbereid voor het blok worden gezet. Als dat in de realiteit op die manier plaatsvindt, zou dat een heel slechte zaak zijn.

Ondanks die minpuntjes vond ik The Son een vrij goede film. Bepaald geen feelgood movie, dus daar moet je wel van houden. Wel een aangrijpend verhaal over een jongen die zich onbegrepen voelt. In de echte wereld zijn er ongetwijfeld veel jongens en meisjes die zich wel in Nicholas herkennen. Niet voor niets lezen we regelmatig in het nieuws dat jongeren vaker depressief zijn. Dat maakt het verhaal des te heftiger. Hopelijk draagt deze film een klein steentje bij aan de (h)erkenning van een groot probleem.