Adolescence (2025)

Serie

Vanaf de lancering op 13 maart 2025 werden mijn social media dagenlang overspoeld met berichten over de miniserie Adolescence. Samengevat: indrukwekkend en actueel verhaal, hulde voor de jonge acteur Owen Cooper, hulde voor Stephen Graham die zijn vader speelt en bewondering voor het camerawerk, waarmee elke aflevering in één lange scène is opgenomen. Maar ook: saai. Voor mij slaat de waarderingsmeter uit naar de positieve kant. Adolescence wist mij in veel opzichten te boeien.

Messteken

Het verhaal begint als de politie een inval doet in het huis van de familie Miller. De bedoeling is om de 13-jarige Jamie op te pakken. Het machtsvertoon lijkt erg overdreven, maar al snel blijkt dat de jongen wordt verdacht van moord. De avond tevoren is Katie, die naar dezelfde school ging als Jamie, door messteken om het leven gekomen. De ouders van Jamie zijn uiteraard in shock. Ze worden verzocht om het arrestatieteam te volgen naar het politiebureau.

Ik stipte al aan dat elk van de afleveringen een lang ononderbroken shot vormt. Van het huis van de Millers volgen we Jamie in het arrestantenbusje, waarna hij op het bureau kennismaakt met zijn advocaat en wordt verhoord door de rechercheurs Bascombe en Frank. In aflevering 2 doen de twee rechercheurs verder onderzoek op de school, waar ook Bascombes eigen zoon naartoe gaat. Aflevering 3 draait om psychologisch onderzoek naar Jamie. In aflevering 4 zien we welk effect de affaire heeft op de rest van het gezin Miller.

Online pesten

Wat Adolescence indrukwekkend maakt, is in de eerste plaats de tienermoord die centraal staat. Voor mij (gelukkig) onbegrijpelijk dat zulke jonge kinderen elkaar iets ernstigs aandoen, maar het komt helaas steeds vaker voor. Actueel is ook dat de aanleiding is gelegen in online pesten. De controversiële influencer Andrew Tate wordt zelfs met naam genoemd in deze serie. Wat mij verder enorm aanspreekt in Adolescence is het rauwe portret dat is gemaakt. Het verhaal wordt niet onnodig spannender gemaakt dan het al is. Dat komt de geloofwaardigheid ten goede.

Het uitstekende spel van de acteurs draagt daar zeker ook aan bij. Owen Cooper zet een bewonderingswaardig debuut neer als Jamie. Regisseur Philip Barantini noemt hem een natuurtalent. Stephen Graham (vader Eddie) loopt al langer mee en is onder meer bekend van de films Snatch, Gangs Of New York, This Is England en Rocketman. We zien Ashley Walters als rechercheur Bascombe. Walters had recent ook rollen in de Netflix-producties Missing You en Top Boy. De psychiater in aflevering 3 wordt gespeeld door Erin Doherty, die eerder in The Crown te zien was. De lange dialoog tussen haar en Jamie is van hoog niveau.

Creatieve oplossingen

Ondanks mijn lovende woorden kan ik me ook voorstellen dat er mensen zijn die Adolescence saai vinden. Dat is óók een gevolg van de one-take-opnames. Er zitten wat langdradige scènes tussen, die nodig zijn om het verhaal letterlijk aan elkaar te knopen. Mij stoorde het niet. Ik vond de meeste oplossingen juist erg creatief. Zoals het brandalarm dat afgaat om iedereen bij elkaar te krijgen tijdens een vechtpartij op het schoolplein. Of de melancholische anekdote over de eerste kennismaking tussen Eddie en zijn vrouw Manda als ze op weg zijn naar een bouwmarkt.

De laatste aflevering en de interactie tussen Eddie en Manda die dan plaatsvindt, gaf mij wel stof tot nadenken. De vader en moeder van Jamie vragen zich af of ze wel zulke goede ouders zijn geweest. Zijn ze niet tekortgeschoten? Als ouder met een zoon van ongeveer dezelfde leeftijd als Jamie dacht ik: zou het mij ook kunnen overkomen? Hoe goed ken je je eigen kind en de (online) wereld waar hij of zij zich in beweegt? Na het kijken van Adolescence zijn dat toch dingen waar je (lichtelijk) over gaat twijfelen. Ik heb mezelf de opdracht gegeven om zo goed mogelijk met mijn kinderen in gesprek te blijven. Doorvragen als ze wel erg makkelijk zeggen dat het goed met ze gaat. Alert zijn op signalen dat er ‘iets’ speelt. Zonder opdringerig te zijn. Best een uitdaging.