The Witcher: Blood Origin (2022)

Serie

Als volger van deze serie was ik best verrast door deze vier afleveringen tellende prequel. Een verhaal om de hoofdserie beter te duiden? Nee, dat is het niet echt. Maker Declan de Barra heeft uitgelegd dat The Witcher: Blood Origin als doel heeft om te laten zien hoe de elfen zó diep zijn gevallen dat ze in de hoofdserie slechts een ondergeschikte rol spelen. Dit volk is ten onder gegaan aan verdeeldheid. Door hun eigen toedoen deed de mens, en daarmee een voorname vijand, zijn intrede. In deze prequel zien we trouwens ook hoe de eerste Witcher opstaat.

De Zeven

Tijdens de inleiding krijgen we een bekend gezicht in beeld: het is Ranonkel, de (irritante) muzikant die we ook in de hoofdserie hebben gezien. Hij wordt uitverkoren om het verhaal over De Zeven op te schrijven en in zijn liederen te verspreiden. De Zeven zijn een gezelschap onder leiding van Éile The Lark (De Leeuwerik) en Fjall. Zij zijn vastberaden om het op te nemen tegen het keizerrijk Xin’trea, dat de macht op verraderlijke wijze in handen heeft gekregen. De clans van Éile en Fjall zijn daarbij weggevaagd. Tijdens hun reis naar Xin’trea sluit een aantal sleutelfiguren zich aan en zo ontstaan De Zeven.

Op zich houd ik wel van een goede queeste, waarbij een minderheid de strijd aanbindt met een overmacht. Het verhaal van The Witcher: Blood Origin is echter vrij dun. De personages Éile en Fjall hebben nog enige diepgang, maar dat geldt nauwelijks voor de rest van de hoofdrolspelers. De slechteriken konden me daardoor weinig boeien. Hier en daar worden we getrakteerd op een verrassende wending, maar de rode draad is rechttoe rechtaan en de afloop vrij voorspelbaar. Om weerstand te bieden tegen een draak van de magiër Balor, creëren De Zeven hun eigen beest: de eerste Witcher is een feit.

Speculatie

De hoofdserie van The Witcher vind ik niet onaardig, maar deze prequel kan daar niet aan tippen. Waar de hoofdserie met name in seizoen 1 nodeloos ingewikkeld was, vond ik Blood Origin juist erg simpel in elkaar zitten. Alsof de makers ons wat kruimeltjes vermaak wilden toewerpen voordat het hoofdgerecht verder wordt opgediend. Het antwoord van Lauren Hissrich – het opperhoofd van de makers – op de vraag of we meer spin-offs kunnen verwachten, is voer voor speculatie. Volgens haar bieden de boeken van Andrzej Sapkowski oneindig veel mogelijkheden en die zijn lang niet allemaal te verwerken in de hoofdserie. Mogelijk krijgen we dus meer van dit voorgeschoteld.

Hoewel ik niet heel enthousiast ben, moet ik toch ook bekennen dat ik de ruim drie uur durende miniserie in no time en zonder verveling heb uitgekeken. Ondanks een gebrek aan originaliteit – ik heb soortgelijke verhalen al vaker gezien, maar dan beter – is The Witcher: Blood Origin best vermakelijk. Sophia Brown (oa Marcella seizoen 2) en Laurence O’Fuarain (kleine rollen in Game of Thrones seizoen 5 en Vikings seizoen 5) slagen erin om een indruk achter te laten als respectievelijk Éile en Fjall. Hun personages wil ik best nog weleens terugzien.